Zdobycie Fellina

W 1599 r. monarcha polski, Zygmunt III Waza, który również był dziedzicznym władcą Szwecji został zdetronizowany ze szwedzkiego tronu. W odpowiedzi Zygmunt III w 1600 r. inkorporował Estonię do Rzeczypospolitej. Zapoczątkowało to wojnę między Szwecją a Rzeczpospolitą. Rozpoczynając ofensywę w 1600 r. armia króla szwedzkiego, Karola IX Sudermańskiego zajęła wiele twierdz w Inflantach, między innymi również Fellin. Na pomoc wojskom litewskim w 1601 r. wyruszył na czele armii koronnej hetman wielki Jan Zamoyski. 25 marca 1602 r. czterotysięczne wojska Rzeczpospolitej  rozpoczęły oblężenie zamku w Felinie. Podczas oblężenia zginął przywódca stronnictwa polskiego w Inflantach, Jerzy Farensbach, który sprawował funkcję wojewody wendeńskiego. Na przełomie kwietnia i maja przybyły posiłki wraz z oblężniczą artylerią pod wodzą hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego. 4 maja artyleria polska wybiła wyłom w murach miejskich co pozwoliło wedrzeć się piechocie polskiej i zająć całe miasto. Załoga szwedzka wycofała się do zamku. Dowódcy polscy wyznaczyli 16 maja na datę rozpoczęcia szturmu. Wojska polskie zostały krwawo odparte przez broniących się Szwedów. Następnego dnia, gdy wojska hetmana szykowały się do kolejnej próby zdobycia zamku, obrońcy zgodzili się na kapitulację. Jednak pozostający na zamku Finowie nie zgodzili się poddać, a ich dowódca wysadził magazyn prochu w powietrze.