Rząd brytyjski widząc nieskuteczność uprawianej wobec Niemiec polityki appeasementu, która polegała na zaspakajaniu żądań wysuwanych przez kanclerza Niemiec Adolfa Hitlera zadecydował się na udzielnie Polsce 31 marca 1939 r. jednostronnych gwarancji w wypadku agresji ze strony III Rzeszy. Do Londynu już 2 kwietnia przybył polski minister spraw zagranicznych Józef Beck, który prowadził rozmowy z brytyjskim premierem i ministrem spraw zagranicznych. Ich wynikiem było ogłoszenie 6 kwietnia komunikatu o rozmowach. 25 sierpnia 1939 r. podpisano w Londynie układ o wzajemnej pomocy między Polską a Wielką Brytanią. Sygnatariuszem aktu ze strony polskiej był ambasador Edward Raczyński; w imieniu Wielkiej Brytanii dokument podpisał minister spraw zagranicznych Edward Wood lord Halifax. Traktat zobowiązywał obie strony do udzielenia sobie wzajemnej pomocy wojskowej w przypadku agresji na jednego z sygnatariuszy lub agresji pośredniej na Wolne Miasto Gdańsk, Litwę, Belgię i Holandię. Tajny załącznik określał, że sojusz został zawarty jedynie przeciw Niemcom. Traktat zawarto na pięć lat. Bezpośrednim jego efektem było przesunięcie przez Hitlera terminu ataku na Polskę, który pierwotnie był przewidziany na 26 sierpnia 1939 r. Wielka Brytania nie wywiązała się jednak ze zobowiązań sojuszniczych. Co prawda wspólnie z Francją wypowiedziała 3 września 1939 r. wojnę Niemcom, ale nie poszły za tym konkretne działania zbrojne. Na konferencjach w Jałcie i Poczdamie Wielka Brytania nie sprzeciwiła się pozostawieniu Polski w radzieckiej strefie wpływów.