Wolne Miasto Kraków (zwane także Rzeczpospolitą Krakowską) powstało 18 października 1815 r. na mocy decyzji mocarstw europejskich podczas kongresu wiedeńskiego. Państewko te utworzone ze skrawka departamentu krakowskiego Księstwa Warszawskiego posiadało własną konstytucję opartą na Kodeksie Napoleona, ale to trzy państwa zaborcze: Austria, Prusy i Rosja sprawowały nad nim kontrolę, jednocześnie będąc gwarantami jego bytu. Kraków po upadku powstania listopadowego stał się schronieniem dla żołnierzy i działaczy powstańczych, a w późniejszych latach był również ośrodkiem polskiej konspiracji demokratycznej i działalności emigrantów. Państwa zaborcze świadome działalności niepodległościowej Polaków korzystających z szerokiej autonomii Krakowa, stopniowo ją ograniczały. W 1833 r. narzuciły miastu nową konstytucję, która w ograniczała wydatnie autonomię Wolnego Miasta Krakowa, ponadto Austria, Prusy i Rosja zawarły dwa porozumienia: 19 września 1833 r. w Münchengrätz i 14 października 1835 r. w Berlinie, na mocy których sygnatariusze mieli prawo wejść zbrojnie do Rzeczpospolitej Krakowskiej i rozpocząć jej okupację w przypadku jakichkolwiek akcji niepodległościowych w tym mieście. 18 grudnia 1835 r., w dniu imienin cara Mikołaja I, w Krakowie znaleziono szereg rozlepionych na ulicach antyrosyjskich plakatów, a kilka dni później odnaleziono zwłoki szpiega rosyjskiego. W obliczu tych wydarzeń trzy mocarstwa zażądały 9 lutego 1836 r.wydalenia z granic Rzeczpospolitej Krakowskiej wszystkich zbiegów politycznych. Ponieważ jedynie niewielka grupa działaczy niepodległościowych opuściła Krakóww ciągu najbliższych dni, 17 lutego gen. Franz Kaufman von Trauensteinburg na czele kilku batalionów wojsk austriackich wkroczył do Krakowa. Do tych oddziałów niebawem dołączyły niewielkie siły pruskie i rosyjskie. Okupacja miasta trwała pięć lat – do 20 lutego 1841 r.