Wincenty Konstanty Kalinowski stracony. 22 marca o 10.30 na pl. Łukijskim w Wilnie został powieszony przywódca powstania styczniowego na ziemiach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego Wincenty Konstanty Kalinowski. Pochodził on z rodziny szlacheckiej. Ze środowiskami rewolucyjnymi nawiązał kontakt w czasie swoich studiów w Moskwie i Petersburgu. Jako jeden z przywódców studenckiej organizacji konspiracyjnej poznał Zygmunta Sierakowskiego i Jarosława Dąbrowskiego. Od 1861 r. prowadził agitację propowstańczą na Białorusi i na Litwie, a z Wincentym Wróblewskim wydawał radykalne pismo w języku białoruskim. Po wybuchu powstania styczniowego, mimo konfliktu z władzami konspiracyjnymi na Litwie, podporządkował się im. Początkowo był pomocnikiem naczelnika miasta Wilna, później nominowano go na komisarza województwa grodzieńskiego. Ogłosił akt uwłaszczeniowy 1 lutego. Dzięki jego działalności chłopi z grodzieńszczyzny wystąpili zbrojnie przeciw zaborcy. Latem 1863 r. wszedł do kierującego powstaniem na Litwie Wydziału Litewskiego, w którym stopniowo umacniał swoją pozycję, aż wreszcie przekształcił go w Komitet Litewski, co było wyrazem jego dążności do zachowania znacznej niezależności ziem litewskich od Polski. Ze względu na ciężką zimę zezwalał na okresowe rozpuszczanie oddziałów. Zdradzony, został aresztowany w nocy z 9 na 10 lutego 1864 r. W czasie śledztwa nikogo nie zdradził. Wyrok sądu wojennego skazał Wincentego Kalinowskiego na śmierć przez rozstrzelanie, ale generał-gubernator Kraju Północno-Zachodniego Michaił Murawiow zwany „Wieszatielem” osobiście zmienił wyrok na śmierć przez powieszenie. Wincenty Konstanty Kalinowski jest uznawany za bohatera narodowego Polski, Białorusi i Litwy.