Stefan Batory, książę siedmiogrodzki od 1576 r. był drugim królem elekcyjnym Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Był to jeden z najwybitniejszych monarchów elekcyjnych. Umiejętnie wykorzystał potencjał Rzeczpospolitej w trakcie ciężkiej wojny z Carstwem Rosyjskim. Jego zasługą jest modernizacja armii. Król Stefan zrezygnował ze zbyt ciężkiej i wyspecjalizowanej do wykonywania tylko jednego zadania (przełamania szyku wroga) jazdy kopijniczej, a w jej miejsce wprowadził lżejszą husarię. Stworzył tzw. piechotę wybraniecką złożoną z chłopów i mieszczan. Rozbudował również piechotę kozacką tworząc z niej pierwszy oddział rejestrowy liczący 530 żołnierzy. Zreformowane wojska odniosły sukces pod Lubieszowem w walce z oddziałami zbuntowanego Gdańska oraz w trzech kampaniach odzyskały zajęte przez cara Iwana IV Groźnego Inflanty (dzisiejsze ziemie łotewskie i estońskie). Batoremu zawdzięczmy rozwój kartografii, którą rozwijano głównie do celów wojskowych. Z jego wiąże się również założenie Akademii Wileńskiej, która przez lata nosiła miano Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Król Stefan zmarł w wieku 53 lat w swoim ulubionym mieście – Grodnie 12 grudnia 1586 r. Poczuł się źle podczas polowania na początku grudnia 1586 r. Ponowny atak choroby nastąpił 5 grudnia. Wkrótce król stracił przytomność, a ataki duszności połączone z omdleniami stopniowo nasilały się. Atak duszności z 12 grudnia okazał się śmiertelny. Prawdopodobną przyczyną zgonu była mocznica. Stefan Batory zmarł po 10 latach panowania.