Manifest ten był aktem założycielskim komunistycznej Polski, ogłoszonym przez powołany w Moskwie przez Stalina marionetkowy polski rząd nazwany Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego. Manifest lipcowy odmawiał legalnemu rządowi polskiemu na emigracji prawa reprezentowania narodu i państwa polskiego. W dziedzinie polityki zagranicznej wskazywał na konieczność ścisłego sojuszu ze Związkiem Radzieckim. Zapowiadał odbudowę kraju, przeprowadzenie reformy rolnej i nacjonalizację w gospodarce oraz wzywał Polaków do dalszej walki z okupantem niemieckim. Mimo, że jako miejsce ogłoszenia podawano Chełm, to w rzeczywistości tekst został zatwierdzony i podpisany przez Józefa Stalina 20 lipca 1944 r., a następnie ogłoszony w Moskwie. Dokument podpisali członkowie PKWN z przewodniczącym Edwardem Osóbką-Morawskim i wiceprzewodniczącymi Wandą Wasilewską i Andrzejem Witosem na czele. Od 1945 do 1989 roku w rocznicę ogłoszenia manifestu lipcowego obchodzone było najważniejsze polskie święto państwowe w okresie Polski Ludowej – Narodowe Święto Odrodzenia Polski. Po upadku komunizmu w Polsce zostało ono zniesione.