Po wyprowadzeniu w 1942 r. ze Związku Radzieckiego Armii Polskiej pod dowództwem generała Władysława Andersa została ona połączona z Wojskiem Polskim na Środowym Wschodzie i utworzyła we wrześniu 1942 r. Armię Polską na Wschodzie. Pod koniec 1942 r. liczyła około 60 tys. żołnierzy. Z rozkazu Na czelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, z części jednostek Armii Polskiej na Wschodzie, utworzono korpus liczący ok. 46 tys. ludzi, którego dowódcą został gen. dyw. Władysław Anders. W jego skład weszły: 3. Dywizja Strzelców Karpackich, 5. Kresowa Dywizja Piechoty, 2. Brygada Czołgów i oddziały korpuśne. Wojska zostały przemieszczone z Iraku do Palestyny, gdzie zakończyły szkolenie. Na przełomie 1943 i 1944 r. 2. Korpus został przerzucony na front włoski i wszedł w skład 8. Armii Brytyjskiej. W maju 1944 r. wsławił się zdobyciem Monte Cassino, następnie wyzwolił Ankonę i Bolonie. Był on największą jednostką taktyczną Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie biorącą udział w walkach z Niemcami u boku zachodnich aliantów.