W ostatnich dniach I wojny światowej, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego dekretem z 25 października 1918 r. ustanowiła urząd Szefa Sztabu Wojsk Polskich. Pierwszym Szefem Sztabu został mianowany gen. dyw. Tadeusz Jordan-Rozwadowski. Wraz z odzyskaniem niepodległości w Sztabie rozpoczęto budowę sprawnego systemu kierowania i dowodzenia wojskiem poprzez organizowanie struktur armii oraz wprowadzenie regulaminów szkolenia i walki. W okresie walk o niepodległość i umacnianie granic Rzeczypospolitej struktura Sztabu ulegała reorganizacjom, aby najlepiej dostosować się do pracy w warunkach wojennych. W latach 1919-1921 Sztab Generalny funkcjonował jako „Naczelne Dowództwo Wojsk Polskich (Sztab Generalny)”. Wspierał on wówczas Naczelnego Wodza, wydzielając oficerów do jego Sztabu Ścisłego. Naczelne Dowództwo odpowiadało też za planowanie wojenne, oraz częściowo za zaopatrzenie oddziałów na froncie.