Ustanowienie Krzyża Walecznych. W czasie wojny polsko bolszewickiej (1919-1921), w obliczu zagrożenia Warszawy przez wojska sowieckie, Rada Obrony Państwa wydała rozporządzenie ustanawiające Krzyż Walecznych „celem nagradzania czynów męstwa i odwagi wykazanych w boju”. Odznaczenie to było drugim w hierarchii polskich odznaczeń wojskowych po Orderze Wojskowym Virtuti Militari. Miało ono postać brązowego krzyża kawalerskiego; z napisem na awersie: „NA POLU CHWAŁY 1920”. W centrum wizerunek orla państwowego. Na rewersie napis: „WALECZNYM”, a w centrum miecz w liściach wawrzynu. Krzyż noszono na amarantowej wstążce z dwoma białymi paskami. Odznaczenie można było otrzymać czterokrotnie – kolejne nadania zaznaczano za pomocą metalowych okuć na wstążce. Do 1923 r. nadano ok. 60 tys. krzyży. Oprócz polskim żołnierzom przyznano je również ok. 1230 cudzoziemcom. Wśród odznaczonych byli m.in. marszałkowie Francji Ferdynand Foch i Philipe Petain. Dodatkowo za mężną obronę przed sowieckim atakiem wyróżniono miasto Płock, oraz mogiłę poległych ochotników z Ameryki.