Traktat w Jaworowie.

10 listopada 1673 r. zmarł w Lwowie król polski, Michał Korybut Wiśniowiecki. Na jego następcę szlachta 21 maja 1674 r. wybrała Jana Sobieskiego. Panowanie Jana III upłynęło pod znakiem walki dwóch stronnictw: procesarskiego, które dążyło do sojuszu z Habsburgami i wspólnej walce z Turcją i profrancuskiego, które forsowało sojusz z Francją przeciwko Habsburgom.  Małżeństwo z Francuzką  Marią Kazimierą oraz plany odzyskania przez Polskę wpływów nad Bałtykiem spowodowały, że zdecydował się na poparcie stronnictwa francuskiego. W czerwcu 1675 r. Jan III zawarł w Jaworowie  tajny traktat z Francją i Szwecją skierowany przeciw Brandenburgii. Król Polski chciał odzyskać dawne lenno polskie w Prusach i osadzić tam swego syna jak władcę, co wzmocniłoby pozycje Polski nad Bałtykiem, a synowi utorowało drogę do tronu Rzeczypospolitej. Traktat został zawarty między królem Polski, Janem III Sobieskim, a władcą Francji Ludwikiem XIV i skierowany był  przeciw cesarzowi Leopoldowi I Habsburgowi oraz sprzymierzonemu z nim elektorowi brandenburskiemu, Fryderykowi Wilhelmowi. W podpisanym przymierzu w zamian za subsydia francuskie, w wysokości 200 tys. talarów rocznie, król Polski zobowiązywał się, zaraz po zakończeniu wojny z Imperium Osmańskim, do uderzenia na elektora brandenburskiego. Miało to uniemożliwić armii elektorskiej ruszenie z pomocą wojskom cesarskim walczącym nad Renem z Francuzami.