Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima urodzony ok. 1370 r., był najbardziej znanym rycerzem polskim okresu średniowiecza. Europejską sławę zdobył biorąc udział i zwyciężając w licznych turniejach, podróżując jako dworzanin króla Węgier Zygmunta Luksemburskiego, z którego dworem przez większość życia był związany. Wielokrotnie uczestniczył w poselstwach między dworami polskim i węgierskim, był również członkiem delegacji polskiej na sobór powszechny w Konstancji w 1414 r., gdzie stanął w obronie Jana Husa. Jako rycerz uczestniczył w bitwie pod Grunwaldem w 1410 r., walcząc pod najważniejszym znakiem całego wojska polskiego – wielką chorągwią krakowską. W 1415 r. uczestniczył w słynnym turnieju w aragońskim Perpignan, gdzie w pojedynku jednym uderzeniem kopii wysadził z siodła Jana z Aragonii uważanego za najlepszego rycerza Europy. W 1428 r., w podeszłym już jak na owe czasy wieku, wziął udział w wyprawie Zygmunta Luksemburskiego na Turków. W trakcie decydującej bitwy tej wyprawy pod serbskim miastem Gołubiec nad Dunajem osłaniał odwrót wojsk Zygmunta. W świetle zachowanych relacji, bezpieczny już na drugim brzegu Dunaju król Węgier wysłał po Zawiszę łódź, by zabrała go bezpiecznie z pola walki. Polski rycerz odmówił, bowiem nie chciał opuszczać swoich żołnierzy. Ostatecznie dostał się do niewoli tureckiej i został zabity przypadkowo podczas kłótni wybuchłej pomiędzy dwoma tureckimi janczarami spierającymi się, który z nich pojmał sławnego rycerza i któremu należy się okup za jego uwolnienie. Ciała Zawiszy nigdy nie odnaleziono, ale wyprawiono mu symboliczny pogrzeb w listopadzie 1428 r. w kościele franciszkanów w Krakowie. Do dnia dzisiejszego Zawisza Czarny jest postrzegany w Polsce jako wzór cnót rycerskich, symbol człowieka odważnego i honorowego.