Zmarły monarcha był trzecim, najmłodszym synem króla polskiego Władysława II Jagiełły. W 1440 r. został wybrany wielkim księciem litewskim, a po bezpotomnej śmierci brata Władysława III w bitwie pod Warną (1444 r.), królem polskim. Odmawiając od razu przyjęcia godności, władca liczył na to, że zwłoka wymusi na szlachcie polskiej ustępstwa dotyczące zakresu władzy króla w Polsce. Dopiero groźba utraty tronu polskiego na rzecz margrabiego brandenburskiego Fryderyka Hohenzollerna lub księcia mazowieckiego Bolesława IV skłoniła Kazimierza do zaakceptowania dotychczasowych przywilejów szlacheckich i umożliwiła mu koronowanie na się na króla Polski w 1447 r. Za jego panowania w wyniku zwycięskiej trzynastoletniej wojny z Zakonem Krzyżackim (1454-1466), Polska odzyskała Pomorze Gdańskie, wraz z Warmią i Malborkiem oraz zmusiła państwo zakonne do przyjęcia roli wasala. Wykorzystując śmierć króla Czech Jerzego z Podiebradów w 1471 r. doprowadził do elekcji swego najstarszego syna Władysława na tron w Pradze, a w 1490 r. w wyniku interwencji zbrojnej  na tron węgierski. Pod koniec XV w. dynastia Jagiellonów panowała w czterech krajach Europy Środkowo-Wschodniej: Polsce, Litwie, w Czechach i na Węgrzech. Król Kazimierz zmarł podczas pobytu w Grodnie. Jego ciało zostało przewiezione do Krakowa i pochowane w katedrze na  Wawelu. Królewski grobowiec wyrzeźbił Wit Stwosz. Następcą Kazimierza IV Jagiellończyka został jego trzeci  syn, Jan I Olbracht.