Jan Zamoyski był jedną z najwybitniejszych postaci polskiej sceny politycznej przełomu XVI i XVII w. Karierę rozpoczął za panowania ostatniego Jagiellona, króla Zygmunta II Augusta, obejmując w 1565 r. stanowisko sekretarza królewskiego. Zdobył wówczas popularność wśród szlachty, dzięki głoszeniu haseł propagujących demokrację szlachecką. Popierał stronnictwo antyhabsburskie. Za panowania Stefana Batorego osiągnął najwyższe urzędy w Rzeczypospolitej. Od 1576 r. sprawował urząd podkanclerzego koronnego, a następnie w 1578 r. otrzymał kanclerstwo wielkie koronne. Za wierną służbę Batory mianował go pierwszym dożywotnim hetmanem wielkim koronnym w 1581 r. Od tego momentu przyjmuje się w organizacji wojska Rzeczypospolitej dożywotne sprawowanie urzędu hetmana. Po śmierci króla czynnie wspierał kandydaturę szwedzkiego królewicza Zygmunta Wazy na tron Polski. Zapewnił mu tron, pokonując wojska Maksymiliana Habsburga w bitwie pod Byczyną. Wspierał karierę wojskową swojego kuzyna, Stanisława Żółkiewskiego, który okazał się jednym z najwybitniejszych wodzów okresu staropolskiego. Założył i ufundował Akademię Zamoyską oraz Zamość, który stał się najnowocześniejszą fortecą w Rzeczypospolitej.