Śmierć gen. Zygmunta Sierakowskiego. Zygmunt Sierakowski urodził się w 1827 r. w rodzinie ziemiańskiej na Wołyniu. Studiował w na uniwersytecie w Petersburgu, gdzie zaangażował się w działalność patriotyczną. Schwytany przez władze podczas nielegalnego przekraczania granicy austriacko-rosyjskiej w maju 1848 r., trafił do rot aresztanckich w orenburskim korpusie karnym, gdzie dzięki swoim zdolnościom i odwadze został awansowany na oficera. W l. 1857-1859 r. studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Wówczas zawiązał konspiracyjną organizację Koło Oficerów Polskich w Petersburgu, która w niedługim czasie nawiązała współpracę z rewolucyjnymi organizacjami rosyjskimi. W wyniku działania Koła, w 1861 r. na obszarze Królestwa Polskiego założono spiskowy Komitet Oficerów 1. Armii. W okresie poprzedzającym powstanie styczniowe Sierakowski był powiązany z organizacją „czerwonych”. Po wybuchu powstania, podał się do dymisji z armii rosyjskiej. Przez władze powstańcze został mianowany naczelnikiem wojennym województwa kowieńskiego. W kwietniu 1863 r. stanął na czele silnego oddziału partyzanckiego na Litwie. W efekcie działania agentów rosyjskich nie udało mu się uzbroić swojego oddziału, gdyż statek brytyjski Ward Jackson z transportem broni dla powstańców został przez Rosjan przejęty. Słabo uzbrojone oddziały Sierakowskiego zostały rozbite w trzydniowej bitwie pod Birżami w dniach 7-9 maja, a dowódca dostał się do niewoli. Sąd wojenny skazał go na śmierć. Egzekucję przez powieszenie wykonano z rozkazu generała gubernatora Kraju Północno-Zachodniego Michaiła Murawiowa „Wieszatiela” w Wilnie. Klęska i śmierć gen. Sierakowskiego przesądziła o szybkim upadku powstania na Litwie. Obecnie Zygmunt Sierakowski jest uważany za bohatera narodowego Polski i Litwy.