Urodził się w Pierzchowie w 1755 r. W latach 1771-1792 służył w wojsku saskim. Następnie przeszedł do służby polskiej w randze wicebrygadiera. W czasie insurekcji kościuszkowskiej dzielnie bronił Woli podczas oblężenia stolicy oraz, dowodząc wyprawą wojsk powstańczych, wyzwolił Wielkopolskę. Po III rozbiorze nie przyjął propozycji służby w armii rosyjskiej, ani w pruskiej, ale czynnie zaangażował się w walkę o niepodległość Polski. W 1797 r. stanął na czele, organizowanych u boku armii rewolucyjnej Francji, Legionów Polskich, których legenda została utrwalona w „Mazurku Dąbrowskiego”. W 1806 r. wrócił do kraju wraz armią Napoleona i rozpoczął organizowanie wojska przyszłego Księstwa Warszawskiego. W czasie wyprawy Napoleona na Rosję w 1812 r. dowodził 17. Dywizją wchodzącą w skład V Korpusu Wielkiej Armii (polskiego). Na czele tej formacji bronił Borysowa i osłaniał odwrót rozbitej armii francuskiej, w trakcie którego został ciężko ranny. Po śmierci ks. Józefa Poniatowskiego został naczelnym wodzem armii Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. car Aleksander I postawił go na czele Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, który celem było zorganizowanie armii przyszłego Królestwa Polskiego. Szybko jednak popadł w konflikt z carem Aleksandrem I i odszedł ze służby. Zmarł w swoim majątku w Winnej Górze.