W wyniku porozumienia podpisanego przez Komendę Główną Armii Krajowej i Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego, dowódca Armii Krajowej gen. Stefan Rowecki „Grot” wydał rozkaz o scaleniu oddziałów Batalionów Chłopskich z Armią Krajową. Do 1944 r. AK podporządkowało się ok. 51 tys. żołnierzy, głównie z oddziałów taktycznych. Poza strukturami Armii Krajowej pozostały oddziały terytorialne, tworzące Ludową Straż Bezpieczeństwa. W skutek konfliktów dotyczących obsady stanowisk dowódczych akcja scaleniowa nigdy nie została zakończona. Armia Krajowa była najliczniejszą formacją konspiracyjno-wojskową podczas II wojny światowej, której liczebność w szczytowym okresie wynosiła ok. 400 tys. ludzi. Bataliony Chłopskie, zwane początkową Chłopską Strażą, były drugą pod względem liczebności formacją zbrojną działającą na teranie okupowanej Polski, liczącą ok. 160 tys. ludzi. Działały głownie na terenie Generalnego Gubernatorstwa i w Wielkopolsce. Scalenie obu organizacji było kontynuacją działań zapoczątkowanych w 1940 r. przez dowództwo Związku Walki Zbrojnej, przemianowanego w 1942 r. na AK, zmierzających do podporządkowania mniejszych oddziałów i organizacji konspiracyjnych jednemu dowództwu związanemu z Rządem RP na Uchodźctwie.