Po świetnym zwycięstwie połączonych armii króla polskiego Władysława Jagiełły i wielkiego księcia litewskiego Witolda nad wojskami Zakonu Krzyżackiego w bitwie pod Grunwaldem, siły polsko-litewskie rozpoczęły marsz na stolicę zakonną – Malbork. Po drodze zajęły kolejno miasta i zamki m.in.: w Olsztynku, Olsztynie, Morągu, Dzierzgoniu, Lubawie, Grudziądzu i Toruniu. Nieudane oblężenie Malborka, przerwane w połowie września, spowodowało kontratak wojsk zakonnych. Komtur Świecia Henryk von Plauen (wybrany na nowego wielkiego mistrza w miejsce poległego pod Grunwaldem Ulricha von Jungingena) przeprowadził szereg szybkich akcji zbrojnych i zajął w krótkim czasie większość miast zdobytych uprzednio przez Polaków. W trakcie jednej z wypraw wojsk zakonnych, które przystąpiły do oblężenia zajętej przez Polaków Tucholi, doszło 10 października do bitwy pod Koronowem z armią polską idącą z odsieczą temu miastu. Bitwa zakończyła się kolejną ciężką klęską Zakonu. Sytuacji militarnej Krzyżaków nie poprawiła interwencja sprzymierzonego z nimi króla Węgier Zygmunta Luksemburskiego, którego wojska w październiku 1410 r. najechały z terenów Słowacji polskie pogranicze. Po splądrowaniu ziemi sądeckiej, Węgrzy wycofali się i już po drugiej stronie granicy pod Bardiowem zostali rozbici przez wojska kasztelana lubelskiego Jana ze Szczekocin. Nie mając sił ani środków finansowych na dalszą walkę, Krzyżacy poprosili Władysława Jagiełłę o rozejm. Zawarto go w Nieszawie koło Torunia 9 grudnia i miał obowiązywać do 11 lutego 1411 r. Na jego mocy Polska zatrzymywała zamki w Brodnicy, Radzyniu, Toruniu i Nieszawie. Rozejm zapoczątkował negocjacje pokojowe polsko-krzyżackie, których ukoronowaniem był I pokój toruński.