Rada Ligi Narodów przyznała Polsce Westerplatte. Po odzyskaniu niepodległości Polska uzyskała stuczterdziestokilometrowy dostęp do wybrzeża Bałtyku. Niestety, na tym terenie nie było żadnego portu dalekomorskiego. Jednocześnie traktatem wersalskim w 1920 r. Gdańsk i jego okolice uznano za Wolne Miasto, pod ochroną Ligi Narodów. We wrześniu 1920 r. w mieście pojawił się polski oddział, który miał zapewnić bezpieczeństwo transportom wojskowym sprowadzanym przez gdański port do Polski. Senat Gdański wielokrotnie protestował przeciwko wykorzystywaniu Gdańska do sprowadzaniu materiału wojennego dla Polski, argumentując to m.in. niebezpieczeństwem wybuchu i groźbą zniszczenia części portu. Dlatego już w 1921 r. pojawił się pomysł by wydzielić z terenu miasta część, która zostałaby przekazana stronie polskiej w celach przeładunkowych. Rada Ligi Narodów przyznała Polsce półwysep leżący przy ujściu Wisły do morza nazywany Westerplatte. W 1926 r. na tym terenie, gdzie wcześniej znajdowało się uzdrowisko, wybudowano basen amunicyjny i magazyny. Powstała w ten sposób Wojskowa Składnica Tranzytowa. We wrześniu 1939 r. siedmiodniowa obrona składnicy przed Niemcami stała się jednym z symboli obrony kraju przed agresją.