Po zakończeniu I wojny światowej, powstające polskie lotnictwo wojskowe szkoliło personel w eskadrach. Na początku lat dwudziestych pilotów szkolono w Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy oraz Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu. Dopiero w 1925 r. roku otwarto w Grudziądzu Szkolę Podchorążych Lotnictwa, która miała kształcić oficerów tego rodzaju broni, zarówno pilotów jak i obserwatorów. W kilka lat później uczelnia została przeniesiona do Dęblina. Z upływem lat zaistniała konieczność szkolenia wyższych oficerów lotnictwa i artylerii przeciwlotniczej również dla potrzeb sztabów. W lipcu 1936 r. zarządzeniem Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych powołano Wyższą Szkołę Lotniczą. Komendantem uczelni został płk dypl. inż. obserwator Stanisław Kuźmiński, dyrektorem naukowym ppłk dypl. Marian Romeyko. Szkolenie początkowo trwało rok. W 1938 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu dwuletniego cyklu nauczania i przekształceniu szkoły w Wydział Lotniczy Wyższej Szkoły Wojennej. Do wybuchu II wojny światowej uczelnię ukończyło 77 absolwentów.