Po upadku Napoleona, mocą decyzji kongresu wiedeńskiego, Księstwo Warszawskie zostało podzielone między Prusy, które otrzymały Wielkopolskę, a Rosję, która z reszty ziem (z wyłączeniem obszaru Krakowa) stworzyła Królestwo Polskie. Nowe państwo, cieszyło się szeroką autonomią, obejmującą własny sejm, administrację, sądownictwo, szkolnictwo oraz armię, które gwarantowała konstytucja. Już w kilka lat później na obszarze Królestwa Polskiego wprowadzono cenzurę oraz zaczęła działać nielegalnie tajna policja. Łamanie praw gwarantowanych w konstytucji były przyczyną wzrostu napięć politycznych w Królestwie, czego wyrazem stało się pod Warszawą przez dawnych członków Wolnomularstwa Narodowego, pod przewodnictwem gen. Jana Nepomucena Umińskiego i mjr. Waleriana Łukasińskiego, konspiracyjnej organizacji patriotycznej pod nazwą Towarzystwo Patriotyczne. Celem organizacji była odbudowa państwa polskiego w granicach przedrozbiorowych w wyniku walki zbrojnej, która miała zostać rozpoczęta w sprzyjających warunkach międzynarodowych. Całość ziem dawnej Rzeczpospolitej konspiratorzy podzielili na 6 prowincji, 7. prowincją było wojsko. Tajna policja carska już w lipcu 1821 r. dysponowała pierwszymi informacjami o Towarzystwie Patriotycznym, a w roku następnym rozpoczęła pierwsze aresztowania. 25 października 1822 r. Rosjanie zatrzymali Waleriana Łukasińskiego. Proces aresztowanych członków Towarzystwa Patriotycznego odbył się w czerwcu 1824 r. W wyniku procesu 3 z 5 oskarżonych zostało skazanych na pobyt w twierdzy (Walerian Łukasiński na 9 lat, dwóch jego towarzyszy na lat 6). Samo Towarzystwo zostało rozbite wskutek działań tajnej policji w 1826 r., po stłumieniu powstania dekabrystów, z którymi polscy działacze utrzymywali kontakty. Walerian Łukasiński był uważany przez Rosjan za duchowego inicjatora powstania listopadowego i nigdy już nie wyszedł na wolność. Wywieziony przez wlk. ks. Konstantego ze zrewoltowanej Warszawy 29 listopada 1831 r., zmarł w twierdzy Szlisselburskiej w 1868 r., po 46 latach więzienia.