Rozkazem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Sikorskiego z 14 lutego 1942 r. Związek Walki Zbrojnej, jedna z pierwszych konspiracyjnych organizacji wojskowych powołanych do życia na okupowanych ziemiach polskich, została przemianowana na Armię Krajową. Komendantem Głównym został gen. bryg. Stefan Rowecki „Grot”. AK istniała do 19 stycznia 1945 r., kiedy to ostatni Komendant Główny gen. bryg. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” wydał rozkaz o jej rozwiązaniu. Armia Krajowa była najliczniejszą formacją konspiracyjno-wojskową podczas II wojny światowej, której liczebność w szczytowym okresie wynosiła ok. 400 tys. ludzi. Aby zrealizować nadrzędny cel, jakim było odzyskanie niepodległości, AK zorganizowała podziemną armię, jednocześnie prowadząc samoobrony i sabotując wysiłek zbrojny III Rzeszy. AK przygotowała oddziały zbrojne w celu wywołania powstania krajowego, które wybuch planowano w okresie załamania militarnego Niemiec. Kulminacją wysiłku zbrojnego Armii Krajowej było, rozpoczęte 1 sierpnia 1944 r., powstanie warszawskie. Niestety jego klęska położyła kres nadziei na odzyskanie pełnej niepodległości i suwerenności przez Polskę po zakończeniu II wojny światowej.