Pokój wieczysty w Polanowie.

Pokój polanowski kończył wojnę toczoną w l. 1632-1634, kiedy to car Rosji Michał I, wykorzystując bezkrólewie panujące w Rzeczypospolitej po śmierci Zygmunta III, zaatakował jedno z najważniejszych miast-twierdz pogranicza litewsko-rosyjskiego – Smoleńsk. Miasto to było strategicznie położone na drodze z Wilna do Moskwy, stwarzając dogodne pozycje wyjściowe do ataku na centralne ziemie przeciwnika. Przez dwa lata wojska rosyjskie pod wodzą Michała Szeina próbowały bezskutecznie zdobyć Smoleńsk. Wiosną 1633 r. ruszyła odsiecz polska pod wodzą nowo obranego monarchy, Władysława IV Wazy, syna Zygmunta III. Wojska królewskie osaczyły wówczas armię nieprzyjacielską, zmuszając ją do kapitulacji wiosną 1634 r. Zwycięstwo to zapoczątkowało rozmowy pokojowe, które toczyły się w miejscowości Polanów nad Wiaźmą. Poselstwem polsko-litewskim kierował Jakub Zadzik, a moskiewskim Fiodor Szeremietew. Sytuacja finansowa oraz polityczna wymusiła zawarcie pokoju na następujących warunkach: Moskwa przekazała Rzeczypospolitej ziemie, które od czasów rozejmu w Dywilinie (1619 r.) wchodziły w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, czyli województwa smoleńskie i czernihowskie. Rosja zrezygnowała z praw do Inflant i zapłaciła 200 tys. rubli odszkodowania, a król Polski, Władysław IV Waza za 20 tys. rubli zrzekł się pretensji do tronu rosyjskiego oraz prawa używania tytułu cara. Uzgodniono ponadto wymianę jeńców oraz powstawianie w przyszłości komisji dla rozgraniczenia ziem między obu państwami. Ponadto podpisano umowę handlową otwierającą granicę dla kupców obu państw.