14 października w podwiedeńskim pałacu Schönbrunn został zawarty traktat pokojowy pomiędzy Francją i jej aliantami a Cesarstwem Austriackim. Zakończył on działania wojenne podczas wojny Francji z V koalicją antynapoleońską. Wojna wybuchła w kwietniu 1809 r., gdy austriackie wojska przekroczyły granice aliantów Francji: Bawarii, Księstwa Warszawskiego, Królestwa Włoch oraz Dalmacji (od 1805 r. wchodzącej w skład Cesarstwa Francuskiego). Mimo początkowej przewagi, jaką dawała Austriakom inicjatywa oraz większa liczba wojsk na początku kampanii, armia Habsburgów została powstrzymana przez armię francuską i jej sprzymierzeńców, i na polach bitewnych w dolinie Dunaju, nad Wisłą oraz w Lombardii i Dalmacji zostały one ostatecznie pokonane. Decydującą bitwę stoczono niedaleko Wiednia na polach Wagram (na północnym brzegu Dunaju). W trakcie tej wielkiej batalii brawurową szarżę wykonał słynny Pułk Szwoleżerów Gwardii pod komendą gros majora Charlesa Delaitre’a i szefa szwadronu Jana Kozietulskiego, w której rozbił 2. Pułk Ułanów ks. Schwarzenberga i Pułk Dragonów La Toura. Niezwykłe wojenne sukcesy osiągnęła także młoda armia Księstwa Warszawskiego pod dowództwem ks. Józefa Poniatowskiego. Stoczyła ona najpierw zaciętą i nierozstrzygniętą bitwę z dwukrotnie liczniejszym nieprzyjacielem pod Raszynem, a następnie po uniemożliwieniu Austriakom dokonania przeprawy na prawy brzeg Wisły, rozpoczęła kontrofensywę, w kierunku dawnych prowincji polskich, które po rozbiorach w 1772 i 1795 r. znalazły się w granicach zaboru austriackiego. W wyniku działań zbrojnych wojsko Księstwa Warszawskiego wyzwoliło płd. Mazowsze oraz większość Galicji (Małopolski), które na mocy pokoju przyłączono do Księstwa (tzw. Nowa Galicja i obwód zamojski). Mimo zwycięstwa negocjacje pokojowe ciągnęły się długo. Austria uznała wszystkie poprzednie podboje francuskie. Oprócz Księstwa Warszawskiego powiększyły się kosztem Austrii Bawaria (o Tyrol i Salzburg) oraz Francja (o posiadłości habsburskie w Ilirii i Dalmacji). Korekt granicznych dokonano także na rzecz Rosji, związanej sojuszem z Francją. Wojna, choć zakończona zwycięstwem Napoleona, ukazała stopniową erozję systemu napoleońskiego w Europie. Armia cesarza Francuzów nie przedstawiała już tak wysokiej wartości bojowej, jak niegdyś, zaś jakość wojsk cesarza Franciszka II wyraźnie wzrosła. Ponadto na systemie sojuszy Napoleona ukazały się poważne rysy, gdyż najważniejszy aliant Francji – Rosja, przez cały okres działań zbrojnych zachowywała się dwuznacznie. Rosjanie przystąpili do wojny późno i faktycznie utrudniali działania zbrojne nie Austriakom, a sojuszniczej armii Księstwa Warszawskiego. Co więcej, dowództwo rosyjskie, mimo formalnej wrogości, utrzymywało kontakty poufne z dowództwem austriackim, o czym wkrótce dowiedział się Napoleon. Traktat w Schönbrunn zakończył ostatnią zwycięska wojnę Napoleona.