W 1308 r. Zakon Krzyżacki zajął Pomorze Gdańskie, powiększając swoje terytorium kosztem państwa polskiego. W tym czasie państwo zakonne uznawano za jedną z czołowych potęg europejskich , natomiast Polska, która niedawno przezwyciężyła rozbicie dzielnicowe, nie była jeszcze zdolna zbrojnie upomnieć się o utracone na rzecz Zakonu ziemie. Także dwa wyroki papieskie nakazujące Krzyżakom zwrot zagarniętych ziem nie zostały wykonane. Król polski Kazimierz III, zaangażowany od 1340 r. w wojnę o Ruś Halicko-Włodzimierską, zdecydował się na uregulowanie spornych spraw z Krzyżakami. 8 lipca w Kaliszu kancelaria królewska sporządziła niezbędne dokumenty, które wymieniono ze strona krzyżacką i zatwierdzono we wsi Wierzbiczany koło Inowrocławia w dniu 23 lipca 1343 r. Na mocy traktatu kaliskiego do Polski wróciły Kujawy i ziemia dobrzyńska. Król Polski Kazimierz III oddawał zaś Krzyżakom ziemię chełmińską, michałowską i Pomorze Gdańskie. To ostatnie traktowane było jednak przez stronę polską jako rodzaj darowizny – „wieczystej jałmużny”. Był to sprytny zabieg dyplomatyczny, pozwalający następcom Kazimierza zażądać zwrotu Pomorza gdyby Zakon Krzyżacki sprzeniewierzył się postanowieniom traktatu lub wystąpił zbrojnie przeciw Polsce. Król ponadto zobowiązał się, że usunie z pieczęci tytuł pana Pomorza oraz że nie będzie wchodził w sojusze z poganami przeciw Zakonowi. Z kolei Krzyżacy uznawali, że wspomniane wcześniej ziemie wchodziły w skład Królestwa Polskiego. Ponadto mieli wypłacić królowi polskiemu 10 tysięcy florenów w złocie. Pokój kaliski kończył etap wojen polsko-krzyżackich toczonych w I poł. XIV wieku.