Pod Waterloo, w Belgii, starły się armia francuska pod dowództwem cesarza Napoleona I i wojska brytyjsko-niemieckie księcia Wellingtona i feldmasz. Gebharda von Blüchera. Całodzienna batalia zakończyła się klęską oddziałów napoleońskich i zadecydowała o ostatecznym upadku Napoleona i końcu epoki w dziejach Europy. W tym starciu wzięli również udział Polacy, wchodzący w skład tzw. Szwadronu Elby. Szwoleżerowie, włączeni do brygady gen. bryg. hr. Colberta de Chabanisa (którą tworzyli wraz z pułkiem czerwonych szwoleżerów – dawnym 2. Pułkiem Lekkokonnym Gwardii Cesarskiej) walczyli pod komendą płk. Pawła Jerzmanowskiego. Polacy uczestniczyli w wielkiej, zakończonej niepowodzeniem szarży kawalerii napoleońskiej przeciw piechocie angielskiej oraz w walkach z Prusakami o Lasek Paryski, gdzie płk. Jerzmanowski został ciężko ranny. Po bitwie polscy kawalerzyści wycofali się w porządku z marsz. Davoutem za Loarę.