20 lipca 1941 r. Reichsfuehrer SS i Komisarz Rzeszy ds. Umacniania Niemczyzny Heinrich Himmler wydał rozporządzenie, na podstawie którego powiat zamojski miał zostać obszarem osadniczym ludności niemieckiej w Generalnym Gubernatorstwie, co wiązało się z wysiedleniem miejscowej ludności. Wysiedlenia na Zamojszczyźnie były częścią Generalnego Planu Wschodniego, który miał być realizowany przez 20-30 lat. Przewidywał on wygnanie milionów Słowian z krajów Europy Wschodniej i Środkowej w celu zdobycia „przestrzeni życiowej” dla Niemców. Pierwsze wysiedlenia ok. 2 tys. polskich chłopów rozpoczęły się w listopadzie 1942 r. Od grudnia 1942 r. do czerwca 1943 r. z Zamojszczyzny wysiedlono łącznie ok. 60-70 tys. ludzi. Akcję przeprowadzano brutalnie, rozdzielając rodziny i wysyłając gdzie indziej kobiety i dzieci, mężczyzn oraz starców. Tych, którzy sprzeciwiali się , często rozstrzeliwano. Wysiedlonych umieszczano w obozach przejściowych w Zamościu i Zwierzyńcu, następnie po selekcji wywożono na roboty do Niemiec bądź do obozów koncentracyjnych. Opróżnione z ludności polskiej obszary przekazywano  kolonistom niemieckim i ukraińskim. Przyjechało ich tam łącznie ok. 12 tys. osób. Akcja niemiecka spotkała się ze zbrojnym przeciwdziałaniem oddziałów Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej. W ramach tzw. powstania zamojskiego dochodziło do licznych bitew z niemieckimi ekspedycjami karnymi, podpaleń wsi zajętych przez kolonistów niemieckich oraz aktów sabotażu na liniach kolejowych.