Początek oblężenia Gdańska przez wojska rosyjskie w podczas polskiej wojny sukcesyjnej. W lutym 1733 r. zmarł August II Mocny, elekcyjny król Polski. Po jego śmierci rozpoczęła się walka o tron polski, do której zjednej strony stanęła Francja, z drugiej zaś koalicja Austrii, Prus i Rosji. Francuskim kandydatem był Stanisław Leszczyński (który już wcześniej, w czasie wielkiej wojny północnej zasiadał na tronie polskim w l. 1705-1709), a jego kontrkandydatem, popieranym przez koalicjantów, został książę elektor saski Fryderyk August Wettyn, syn Augusta II. Szlachta polska i litewska większością głosów wybrała Leszczyńskiego, jednakże mniejszość pod osłoną wojska rosyjskiego obrała nakróla Wettyna, który przybrał imię Augusta III. Dla Rzeczypospolitej oznaczało to wybuch wojny domowej. Od samego początku sytuacja militarna Leszczyńskiego była niekorzystna, a wierne mu oddziały były spychane przez wojska rosyjskie oraz saskie. Wobec tak trudnej sytuacji władca polski pod koniec 1733 r. postanowił udać się z oddziałami gwardii do Gdańska, gdzie zamierzał oczekiwać obiecanych posiłków od króla francuskiego, swojego zięcia. W tym czasie wojska rosyjskie pod dowództwem gen. por. Piotra Lacy przybyły pod mury gdańskie i 22 lutego 1734 r. rozpoczęły oblężenie zwolenników Stanisława Leszczyńskiego. Obrona miasta trwała do 30 czerwca, gdy miasto skapitulowało. Stanisław Leszczyński 2 dni wcześniej zbiegł w przebraniu z Gdańska i schronił się w Królewcu.