Utworzona w 1942 r. w Wielkiej Brytanii dywizja pod dowództwem gen. bryg. Stanisława Maczka została włączona do 2. Korpusu Kanadyjskiego. Była jedną z 12 sojuszniczych dywizji pancernych uczestniczących w lądowaniu we Francji. Część dywizji stanowiła 10. Brygada Kawalerii Pancernej, która w 1939 r. walczyła w kampanii wrześniowej w Polsce, a rok później wzięła udział w kampanii francuskiej. Następnie brygada została odtworzona w Wielkiej Brytanii. Polska dywizja pancerna weszła do walki na froncie zachodnim w pierwszej dekadzie sierpnia 1944 r. Odegrała znaczącą rolę w bitwach pod Falaise i Chambois. Brytyjski marszałek Bernard Law Montgomery oceniając działanie polskiej dywizji w walkach w Normandii powiedział: Niemcy byli jakby w butelce, a polska dywizja była korkiem, którym ich w niej zamknęliśmy. Walcząc w Belgii wyzwoliła Ypres i współuczestniczyła w zdobyciu Gandawy. W Holandii zdobyła m. in. Bredę. Szlak bojowy zakończyła w maju 1945 zdobywając bazę niemieckiej floty Wilhelmshaven.