W uznaniu zasług Wojska Polskiego w walkach o niepodległość i granice Rzeczypospolitej w latach 1918-1922 Minister Spraw Wojskowych gen. Stanisław Szeptycki ustanowił rozkazem z 4 sierpnia 1923 r. Święto Żołnierza. W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski. Datę święta związano z katolickimi obchodami Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. 15 sierpnia, pomimo, że nie było świętem państwowym, obchodzono równie uroczyście jak 3 Maja i 11 Listopada. Po II wojnie światowej świętowano je do 1947 r.; później polskie władze komunistyczne zlikwidowały je, ponieważ przypominało ono o zwycięstwie Wojska Polskiego nad Armią Czerwoną. Od 1950 r. Dzień Wojska Polskiego obchodzono 12 października, w rocznicę bitwy pod Lenino z 1943 r. Bitwa ta była chrztem bojowym 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, powstałej z inicjatywy komunistów latem 1943 r. w ZSRR. Ponownie 15 sierpnia stało się Świętem Wojska Polskiego na mocy ustawy sejmowej z 1992 r.