Pierwszy turniej na ziemiach polskich odbył się w Lwówku Śląskim z polecenia księcia śląskiego Bolesława II Rogatki, syna Henryka II Pobożnego. Moda na turnieje rycerskie została na ziemie polskie przyniesiona przez rycerzy z Niemiec, gdzie pierwsze zawody rycerskie odbywały się już l. 30. XII w. Turnieje bardzo szybko stały się niezwykle popularne w całej Europie i były rozgrywane aż do XVI w. Zawody dzieliły się na konkurencje piesze (strzelanie tarczowe oraz walki indywidualne lub grupowe na stępioną broń) i konne. Te ostatnie były najokazalsze, a do najważniejszych rozgrywek należały buhurt (fr. mêlée – polegający na walce grupowej, co miało przypominać realne starcia na polach bitewnych, tiostr (fr. estor – klasyczne pojedynki rycerskie, na kopie i broń boczną) i turnei (polegający na szarży dwóch grup rycerzy na siebie i wysadzenie z siodeł za pomocą kopii jak największej liczby zawodników drużyny przeciwnej). Wraz z przekształceniem się stanu rycerskiego w szlachtę turnieje rycerskie zaniknęły. Dziś tradycję rycerskich zawodów kontynuują grupy rekonstrukcji historycznej.