Od wiosny 1939 r. Polska czyniła starania by przygotować się do odparcia spodziewanej agresji ze strony Niemiec, wzmacniając liczebność swojej armii i przygotowując plan wojny z Niemcami tzw. plan Z. Od 23 marca 1939 r. etapami prowadzono mobilizację tajną, bez obwieszczeń, wysyłając imienne karty wezwań do rezerwistów, którzy musieli stawić się w jednostkach. Za pomocą mobilizacji kartkowej rozwinięto do etatów wojennych 2/3 posiadanych sił. Znaczną część z nich przerzucono w pobliże granicy polsko niemieckiej. Narastające napięcie w stosunkach polsko-niemieckich spowodował zarządzenie przez prezydenta Ignacego Mościckiego od 31 sierpnia mobilizacji powszechnej. Wszyscy obywatele posiadający przydziały mobilizacyjne mieli się zameldować w jednostkach. Początkowo mobilizacja powszechna miała rozpocząć się 29 sierpnia. Jednakże na skutek interwencji ambasadora Francji Léona Noëla odroczono ją o dwa dni. Był to fakt bez precedensu. W toku mobilizacji powszechnej – do stanów wojennych rozwinięto 7 dywizji piechoty, brygadę pancerno-motorową, służby i większość jednostek pozadywizyjnych. Ogłoszenie mobilizacji powszechnej było ostatnim elementem przygotowywania Wojska Polskiego do odparcia spodziewanej agresji.