Detronizacja z tronu szwedzkiego króla Zygmunta III Wazy, który od 1587 r. był królem Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a w 1592 r., po śmierci swego ojca Jana III został również królem Szwecji rozpoczęła długotrwały okres wojen polsko-szwedzkich, które z przerwami trwały od 1600 do 1660 r. W 1600 r. w odwecie za detronizację król Polski ogłosił włączenie pozostałych przy nim Inflant Północnych (Estonii) do Polski. W odpowiedzi wojska szwedzkie wkroczyły do Inflant. Początkowo walki toczono na pograniczu inflanckim, a jedno z najważniejszych i największych miast regionu – Ryga – znajdowała się poza obszarem działań wojennych. Jednak Strategiczne położenie tego portowego miasta, które pozwalało kontrolować handel w północno-wschodniej części Morza Bałtyckiego, sprawiło, że stało się ono głównym celem Szwedów. W 1621 r., wykorzystując zaangażowanie Rzeczypospolitej w wojnie z Imperium Osmańskim, król szwedzki, Gustaw II Adolf wysadził desant pod Rygą. Wojska nieprzyjaciela, liczące ok. 17 tys. żołnierzy, miały przeciwko sobie zaledwie 1,5 tys. Litwinów pod wodzą hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła. Dowódca litewski nie był wstanie powstrzymać najeźdźców, którzy 21 sierpnia rozpoczęli oblężenie miasta. Garnizon Rygi stanowiło jedynie 900 regularnych żołnierzy (w tym dwie chorągwie rajtarskie) oraz ok. 3,5 tys. mieszczan. Po miesiącu walk obrońcy skapitulowali. Następnym celem armii szwedzkiej była stolica Kurlandii, Mitawa, którą zajęto bez walki. W 1622 r. wojska Rzeczypospolitej przeszły do ofensywy, odbijając część zajętych miejscowości. Wyczerpane wojną oba państwa zawarły rozejm w Mitawie, na mocy którego Kurlandia w dalszym ciągu była lennem Rzeczypospolitej, a południowo-wschodnie Inflanty z Dyneburgiem weszły w skład Rzeczypospolitej jako województwo inflanckie i zaczęto je nazywać Inflantami Polskimi. Rozejm trwał do 1625 r.