Po odzyskaniu niepodległości Polska uzyskała dostęp do wybrzeża Bałtyku długości 140 km. Jednak na całym polskim wybrzeżu morskim nie było ani jednego portu dalekomorskiego. Zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego w 1920 r. na terenie Gdańska i okolic utworzono Wolne Miasto Gdańsk, które znajdowało się pod protektoratem Ligi Narodów. Większość jego mieszkańców stanowili Niemcy. W czasie wojny polsko-bolszewickiej gdańscy dokerzy odmówili rozładunku transportu broni dla Polaków, dlatego we wrześniu 1920 r. w mieście pojawił się polski oddział, który miał zapewnić bezpieczeństwo transportom wojskowym sprowadzanym przez gdański port do Polski. Senat Gdańska wielokrotnie protestował przeciwko sprowadzaniu materiału wojennego do Polski drogą morską, argumentując to m.in. niebezpieczeństwem wybuchu i groźbą zniszczenia części instalacji portowych. Dlatego już w 1921 r. pojawił się pomysł, by wydzielić na terenie miasta rejon, który służyłby stronie polskiej do celów przeładunkowych. Liga Narodów przyznała Polsce Westerplatte, półwysep leżący przy ujściu Wisły do morza. W 1926 r. na terenie dawnego uzdrowiska, po wybudowaniu basenu amunicyjnego i magazynów, powstała Wojskowa Składnica Tranzytowa. Teren składnicy został doskonale przygotowany do obrony poprzez wybudowanie umocnień. We wrześniu 1939 r. siedmiodniowa obrona składnicy przed Niemcami stała się jednym z symboli obrony kraju przede agresją niemiecką..