W 1795 r. Rzeczpospolita utraciła niepodległość. Resztki państwa zostały podzielone pomiędzy trzy mocarstwa zaborcze: Królestwo Prus, Monarchię Habsburską i Imperium Rosyjskie. W ciągu kolejnych lat Polacy poszukiwali szansy na wywalczenie niepodległości. Na przełomie XVIII i XIX w. działacze niepodległościowi poparli Francję i Napoleona, spodziewając się przy ich pomocy odzyskać utracony kraj. Po upadku cesarza Francuzów Polacy chwytali za broń podczas powstań narodowych. Największe z nich wybuchły w 1830 r. i 1863 r. Niestety zakończyły się one klęskami. W 1914 r. wybuchła I wojna światowa, pierwszy raz wówczas od ponad stu lat mocarstwa zaborcze walczyły po przeciwnych stronach. Już na przełomie lipca i sierpnia 1914 r. zaczęły powstawać polskie formacje ochotnicze, które zbrojnym czynem chciały zamanifestować chęć Polaków do wzięcia udziału w wojnie jako niezależnej siły, dążącej do odzyskania przez kraj niepodległości. Początkowo duże formacje powstały u boku armii austro-węgierskiej, tzw. Legiony Polskie pod komendą Józefa Piłsudskiego. Podobne inicjatywy podjęto we Francji, ale sprzymierzona z Francją Rosja uniemożliwiła rozrost polskich oddziałów ochotniczych i dopiero po wybuchu w Rosji rewolucji lutowej i październikowej w 1917 r. władze francuskie zdecydowały się powołać Polską Armię. Dekret, na mocy którego rozpoczęto formowanie polskich oddziałów podpisał prezydent Francji Raymond Poincaré 4 czerwca 1917 r. Powstające oddziały wkrótce podporządkowano Komitetowi Narodowemu Polskiemu, który przez rządy państw Ententy został jesienią 1917 r. uznany za oficjalne przedstawicielstwo przyszłego państwa polskiego. Pierwszy obóz rekrutacyjny powstał w Sille-le-Guillaume już 27 czerwca 1917 r. Jednak napływ ochotników z polonii francuskiej i spośród Polaków walczących w szeregach armii III Republiki był mniejszy niż oczekiwano, dlatego następne biura rekrutacyjne otwarto nie tylko we Francji, ale i w pozostałych krajach Ententy, po obu stronach Atlantyku. Szczególnie dużo przybyło ochotników do szeregów „Błękitnej” Armii z rodzin emigranckich ze Stanów Zjednoczonych i Kanady oraz z terenu Włoch, dawnych jeńców, służących wcześniej w szeregach Cesarsko-Królewskiej armii Austro-Węgier. Do czerwca 1918 r. udało się sformować trzypułkową dywizję strzelców oraz pułk kawalerii, artylerii, lotnictwa oraz saperów. 22 czerwca w Brienne w obecności prezesa KNP Romana Dmowskiego i prezydenta Francji Raymonda Poincarégo uroczyście wręczono chorążym 1. Dywizji Strzelców Polskich sztandary ufundowane przez francuskie społeczeństwo, a sztandar pierwszej polskiej jednostki walczącej u boku Francuzów w I wojnie światowej – Legionu Bajończyków prezydent Francji odznaczył krzyżem wojennym z palmą. Na froncie pierwsze polskie oddziały znalazły się już na początku 1918 roku. W lutym 1. Pułk Strzelców Pieszych znalazł się w strefie przyfrontowej, a od początków czerwca uczestniczył w walkach w pierwszej linii pod Reims. Wziął on udział w odparciu ostatniej niemieckiej wielkiej ofensywy na froncie zachodnim. Początkowo na czele wszystkich polskich oddziałów stanął gen. dyw. Louis Archinard. Jednak w chwili, gdy KNP objął pełną kontrolę polityczną nad armią poszukiwano Polaka, który cieszyłby się na tyle dużym autorytetem, aby mógł stanąć na czele powstającej armii. 14 lipca w Hawrze zszedł na ląd gen. bryg. Józef Haller. Przybył on z Murmańska, do którego dotarł po rozbiciu przez Niemców pod Kaniowem II Korpusu Polskiego, którym dowodził. 4 października KNP powierzył mu dowództwo nad rozrastającą się Armią Polską, a dwa dni później gen. Haller został awansowany do stopnia generała dywizji. Armia Polska, zwana od koloru francuskich mundurów, w które ją wyposażono, „Błękitną Armią” rozrosła się do pierwszej połowy 1919 r. do 6 dywizji strzelców wspartych lotnictwem, artylerią i bronią pancerną. Choć jedynie niewielka część Błękitnej Armii wzięła udział w walkach przeciw Niemcom na froncie zachodnim, to oddziały te wyszkolone i wyposażone zostały przewiezione do Polski wiosną 1919 r. i wzięli udział w wojnie polsko-ukraińskiej o Galicję Wschodnią i polsko-bolszewickiej 1920 roku.