Po upadku Napoleona i na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego z istniejącego od 1807 r. Księstwa Warszawskiego stworzono nowe państwo – Królestwo Polskie. Car nadał państwu temu konstytucję, która była podstawą prawną szerokiej autonomii w ramach zaboru rosyjskiego i obejmowała ona m.in.: własny sejm, administrację, sądownictwo, szkolnictwo oraz armię. Od 1815 r., zgodnie z ustaleniami konstytucji Królestwa Polskiego każdorazowy car Rosji był jednocześnie królem Polski. Od 1825 r. był nim Mikołaj I. Łamanie postanowień przez cara postanowień konstytucji oraz wieści z zachodu Europy o rewolucjach w lipcu w Belgii i Francji doprowadziły do wybuchu powstania w Warszawie 29 listopada 1830 r. Pod wpływem manifestacji ulicznych w Warszawie, Sejm Królestwa Polskiego zdetronizował cara Mikołaja I. W ślad za decyzją sejmu, ze sztandarów odpruwano cyfrę królewską „MI”. Wydarzenie to uznaje się za początek wojny polsko-rosyjskiej.