Nowa siedziba Muzeum Wojska Polskiego w Cytadeli Warszawskiej
-
Zadzwoń do nas
Sekretariat 261-878-056
Recepcja 261-877-014 -
Godziny otwarcia
Poniedziałek - Niedziela: nieczynne
-
Polska, która w 1918 r. po 123 latach niewoli odzyskała niepodległość, nie posiadała własnego przemysłu zbrojeniowego. Jego zręby zaczęły powstawać w l. 20. XX w. Jednak najważniejszą inwestycją obronną Polski w okresie międzywojennym była budowa Centralnego Okręgu Przemysłowego. 5 lutego 1937 r. na posiedzeniu sejmowej komisji budżetowej wicepremier i minister skarbu Eugeniusz Kwiatkowski przedstawił plan jego budowy. Początkowo COP usytuowany był w środkowo-południowej części kraju, w widłach rzek Wisły i Sanu, ponieważ rejon ten był najbardziej oddalony od granic ze Związkiem Radzieckim i Niemcami. W ramach COP-u powstały m.in. zapora wodna i elektrownia w Rożnowie na Dunajcu, huta Stalowa Wola, zakłady lotnicze w Mielcu, fabryka kauczuku syntetycznego w Dębicy, fabryka obrabiarek i sprzętu artyleryjskiego w Rzeszowie. Ponadto dokonano rozbudowy istniejących wcześniej zakładów. Naterenie COP-u w nowo powstałych zakładach i ich bezpośrednim otoczeniu zatrudnienie znalazło ok. 107 tys. ludzi. W powstających zakładach uruchamiano produkcję m. in. armat przeciwlotniczych, haubic, celulozy, samolotów, amunicji. W przededniu II wojny światowej polski przemysł zbrojeniowy, niestety nadal w niedostatecznej liczbie, produkował niemal wszystkie rodzaje broni i sprzętu wojskowego. Był to sprzęt najwyżej klasy oparty na zagranicznych licencjach oraz na rodzimych konstrukcjach np. pistolety Vis wz. 35 kal. 9 mm, karabiny przeciwpancerne wz. 35 (UR) kal. 7,9 mm, armaty przeciwlotnicze wz. 36 Bofors kal. 40 mm; armaty przeciwpancerne wz. 36 kal 37 mm; granatniki wz.36, kal. 46, samoloty bombowe PZL–37 Łoś, czołgi lekkie 7 TP.