Po porażce Rosji w wojnie krymskiej (1854-1856) w państwie carów rozpoczęto wewnętrzne reformy. Polacy próbowali wykorzystać sytuację do uzyskania ustępstw w kwestiach narodowych. Metodą nacisku były masowe manifestacje, które po pewnym czasie zaczęły być krwawo tłumione przez wojsko i policję rosyjskie. W efekcie czego Polacy rozpoczęli przygotowania do zbrojnego powstania. Władze rosyjskie zdając sobie sprawę z narastającego napięcia postanowiły sprowokować przedwczesny wybuch powstania przez ogłoszenie branki do wojska. Branka – czyli przymusowy pobór do wojska, miała odbyć się na podstawie imiennych list, a nie na podstawie losowania, jak to robiono wcześniej. Celem władz było wzięcie do wojska carskiego polskiej młodzieży zaangażowanej w działalność patriotyczną. W nocy z 14 na 15 stycznia odbył się zapowiedziany przez władzę pobór do wojska. Jednak Rosjanie nie osiągnęli celu. Ponieważ większość młodzieży znajdującej się na listach, ostrzeżona wcześniej, opuściła miasto. Kilka dni później rozpoczęły się walki powstania styczniowego.