Wojny polsko-szwedzkie toczyły się od początku XVII w. W pierwszej fazie konfliktów polsko-szwedzkich działania wojenne prowadzono w Inflantach, na obrzeżach Rzeczpospolitej, a zagrożenie szwedzkie szlachcie wydawało sie bardzo odległe. Dopiero w czasie wojny polsko-szwedzkiej o ujście Wisły z lat 1626-1629 pierwszy raz armia szwedzka stanęła na ziemiach, które miały wielkie znaczenie dla polskiej gospodarki. Obszarem działań wojennych zostało objęte Pomorze Gdańskie, przez co odcięto drogę spławną do Gdańska dla towarów z Polski centralnej. W początkowej fazie wojny wojska polskie ponosiły porażki. Sytuacja uległa zmianie, gdy na teatr działań wojennych przybyły wojska zawodowe pod wodzą hetmana Stanisława Koniecpolskiego. W 1629 r., gdy zakończyła się niepowodzeniem wyprawa armii Gustawa II Adolfa na Grudziądz, monarcha szwedzki zdecydował wycofać się do Malborka. Stanisław Koniecpolski, dowódca wojsk koronnych, postanowił wówczas rozbić wycofującą się piechotę szwedzką. Polacy ruszyli w pościg i rozbili straż tylnią pod komendą Jana, hr. Renu. Gustaw II Adolf próbował powstrzymać polskie chorągwie, kierując przeciw nim jazdę szwedzką. Jednak i ona została rozbita przez szarżę polskiej kawalerii. Również ostatnie oddziały kawalerii szwedzkiej wysłane przez Feldmarsz. Wrangla zostały pokonane. Ale dzięki ich poświęceniu szwedzka piechota zdążyła się schronić za umocnieniami Sztumu, a w nocy wymknęła się do Malborka. Zwycięstwo hetmana Koniecpolskiego zmusiło króla Szwecji Gustawa II Adolfa do defensywy.