Nowa siedziba Muzeum Wojska Polskiego w Cytadeli Warszawskiej

Była to jedna z większych batalii Wielkiej Wojny Północnej (1700-1721) pomiędzy Szwedami a wojskami polsko-saskimi, dowodzonymi przez Augusta II Mocnego. Król Rzeczypospolitej i elektor saski August II, dysponował ok. 16 tys. Sasów oraz ok. 6,5 tys. żołnierzy koronnych, dowodzonych przez hetmana wielkiego koronnego Hieronima Lubomierskiego. Przeciwko nim stanęły dwunastotysięczne wojska szwedzkie króla Szwecji Karola XII. Starcie rozpoczął atak szwedzki na styk armii sasko-polskiej. Uderzenie to zostało jednak krwawo odparte. Następnie do kontrataku ruszyła jazda saska pod dowództwem Jakuba Henryka Fleminga. Rozbiła ona osłonowe oddziały kawalerii szwedzkiej i została powstrzymana dopiero ogniem muszkietowym piechoty. Karol XII rzucił wówczas do ataku swoją kawalerię, którą prowadził książę Fryderyk Holstein-Gottorp. Jednocześnie hetman wielki koronny wyznaczył do uderzenia na oddziały szwedzkie ok. 600 jeźdźców, których szarża została odparta ogniem piechoty. Wówczas to Lubomirski, rezygnując z ponownego ataku, podjął decyzję o opuszczeniu pola bitwy. Na pozostałe siły saskie ruszyli Szwedzi, zadając im znaczne strat. Straty armii saskiej wyniosły około 2000 zabitych, 700 rannych i blisko 1000 wziętych do niewoli. Armia koronna straciła około 80 poległych. Z szeregów szwedzkich ubyło ok. 1000 zabitych i 900 rannych żołnierzy. Bitwa ta wykazała wyższość nowoczesnej armii zachodniego wzoru nad husarią, reprezentującą staropolska sztukę wojenną, która święciła triumfy na XVII-wiecznych polach bitew.

Skip to content