W czasie wojny w obronie Konstytucji 3 Maja polska dywizja gen. mjr. Tadeusza Kościuszki stoczyła całodzienną walkę z czterokrotnie liczniejszym korpusem rosyjskim gen. mjr. Michaiła Kachowskiego. Starcie rozpoczęło kilkugodzinne bombardowanie umocnionych pozycji polskich przez Rosjan. Następnie do ataku na Polaków ruszyły, wspierane przez 3 pułki kozackie i Grenadierów Syberyjskich, Pułki Grenadierów Kijowskich i Fangaryjskich. Po załamaniu się tego natarcia, polskie prawe skrzydło obeszli, dzięki przekroczeniu granicy polsko-austriackiej, prowadzeni przez płk. Palembacha pułki Jegrów Konnych Jelizawetgradzkich i Lekkokonny Charkowski. Zaskoczone oddziały polskie stawiły jednak zażarty opór, w trakcie którego dowódca kawalerii rosyjskiej poległ, a oba rosyjskie pułki zostały rozbite. Dopiero po przedłużającej się walce oddziały Kościuszki zaczęły, pod naporem przeważających sił rosyjskich, wycofywać się. Odwrót wojsk polskich osłaniała piechota uformowana w wielki czworobok. W ciężkiej bitwie Polacy utracili ok. 900 ludzi i 6 armat. Rosjanie zdobyli polskie pozycje kosztem ok. 3500 żołnierzy. W nagrodę po bitwie Tadeusz Kościuszko został awansowany do stopnia generała lejtnanta.