Starcie oddziałów polskich pod wodzą Stefana Czarnieckiego oraz hetmana wielkiego koronnego Stanisława „Rewery” Potockiego i hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego ze strażą przednią wojska szwedzkiego dowodzonego przez płk. Rutgera von Ascheberga. Oddziały polskie, eskortujące do Gdańska królową Polski, Ludwikę Marię, zostały niespodziewanie zaatakowane przez Szwedów. Po początkowym sukcesie, Szwedzi zostali odparci ze znacznymi stratami. Po bitwie dowódcy polscy połączyli swoje siły rozpoczynając działania zaczepne przeciw armii króla szwedzkiego Karola X Gustawa.

Polskie wojsko składające się w większości z niekarnego pospolitego ruszenia poniosło kompromitującą klęskę w starciu z lepiej wyszkolonymi oddziałami zaciężnymi zakonu krzyżackiego. Była to pierwsza duża bitwa w rozpoczynającej się wojnie trzynastoletniej pomiędzy Polską i stanami pruskimi, a zakonem krzyżackim. Przegrana wojsk królewskich oprócz dotkliwych strat spowodowała powrót części miast oraz zamków pod władzę Zakonu, osłabiła znaczenie Polski na arenie międzynarodowej, oddaliła perspektywę rychłego zakończenia konfliktu i dowiodła wyższości wojsk zaciężnych nad szlacheckim pospolitym ruszeniem.