Bitwa nad Worsklą. Wielki książę Litwy Witold wmieszał się w walkę o tron tatarskiej Złotej Ordy bez porozumienia się ze stryjecznym bratem Władysławem Jagiełłą, królem Polski i najwyższym księciem litewskim. Witold obiecał pomoc w przywróceniu na tron obalonemu chanowi Tochtamyszowi, w zamian za przekazanie mu władzy zwierzchniej nad ziemiami ruskimi, uznającymi zwierzchnictwo tatarskie. Witold zebrał armię, w skład której obok Litwinów i oddziałów wiernych Tochtamyszowi wchodziły chorągwie krzyżackie, polskie, prowadzone przez wojewodę krakowskiego Spytka II z Melsztyna oraz wojska ruskie i oddziały hospodara mołdawskiego Stefana I. W sumie armia Witolda liczyła ok. 38 tys. ludzi. Nad Worsklą armia Witolda i Tochtamysza starła się z liczniejszymi oddziałami tatarskimi dowodzonymi przez Edygeja, wodza chana Timura Kulawego oraz nowego chana Złotej Ordy Timura Kutługę. Ci dwaj wodzowie tatarscy w nocy z 11 na 12 sierpnia połączyli swoje oddziały i rankiem 12 sierpnia wyprowadzili z obozów wojska w szyku bojowym, zaskakując liczebnością Witolda. Według niektórych przekazów siły Tatarów mogły liczyć nawet ok. 80-90 tys. wojowników. Wykorzystując przewagę liczebną, Edygej uderzył na centrum i prawe skrzydło wojsk Witolda, wiążąc je walką, a na lewe skrzydło ruszył Timur Kutług z zamiarem okrążenia wojsk litewskich i przecięcia drogi odwrotu. Widząc zacieśniające się okrążenie, Witold zdołał uciec z pola bitwy, wyrąbując sobie drogę wraz z hufcem. Dowództwo przejął kuzyn Witolda i Jagiełły Dymitr Koriatowicz, lecz po jego śmierci armia poszła w rozsypkę. Z klęski zdołał uratować się jeszcze Tochtamysz, który wraz z synem Dżalal ad-Dinem,  przebił się przez siły wroga. Klęska Witolda była dotkliwa, armia została rozbita, utracono prawie wszystkie sztandary i tabory. Przekreśliła też ona plany polityczne Witolda. Wśród poległych nad Worsklą byli Spytko II z Melsztyna, dowódca polskich posiłków, Stefan I, hospodar mołdawski oraz liczni przedstawiciele dynastii Giedyminowiczów m. in.: Andrzej Garbaty – książę połocki, Dymitr Olgierdowicz wraz z synem Iwanem – książę starodubowski, Andrzej Korybowicz – syn księcia nowogrodzko-siewierskiego, Lew i Dymitr Koriatowicze – książęta wołyńscy, Michał Jewnutowicz – książę zasławski.