Adam Mickiewicz podpisał w Rzymie akt zawiązania Legionu Włoskiego. W lutym 1848 r. we Francji wybuchła rewolucja. Niebawem nastroje rewolucyjne przeniknęły do innych krajów inicjując, serię zrywów rewolucyjno-narodowych zwanych Wiosną Ludów. Zasięgiem swoim objęła ona poza Francją, Niemcy, Włochy oraz monarchię habsburską. Jeden z najwybitniejszych polskich poetów, Adam Mickiewicz, wraz z 13 innymi polskimi działaczami emigracyjnymi, licząc na stworzenie formacji podobnej do walczących u boku Napoleona Legionów Polskich gen. Dąbrowskiego, podpisał w Rzymie akt powstania Legionu wraz ze dokumentem programowym pt: Skład zasad, czyli Symbol polityczny Polski. Oddziałem tym formalnie dowodził Adam Mickiewicz, stąd zwany był Legionem Mickiewicza. Faktycznym dowódcą w okresie początkowym był płk Wincenty Siodołkowicz. Pierwsi ochotnicy opuścili Rzym 10 kwietnia pod biało-czerwonym sztandarem z dewizą po polsku i włosku „Zastęp I polski – Sławiaństwo” i udali się do Mediolanu. Tam, po podpisaniu porozumienia z rządem lombardzkim, sformowano I kompanię (ok. 150 bagnetów), złożoną z ochotników, emigrantów polskich we Francji i jeńców z armii austriackiej, pod dowództwem płk. Mikołaja Kamieńskiego. Polacy ci, wspierali Włochów w dziele zjednoczenia kraju, od końca czerwca 1848 r., walcząc w szeregach Korpusu Obserwacyjnego Tyrolu (Corpo d’Osservazione del Tirolo) gen. Giacomo Durando. Blokowały wojskom habsburskim wkroczenie przez przełęcze alpejskie do Lombardii. 6 sierpnia pod Lonato Polacy, osłaniający odwrót armii włoskiej po porażce jaką odniosła w bitwie pod Custozzą, pokonali oddziały austriackie. Pobity nieprzyjaciel wycofał się do Desenzano. Polacy wsparci przez Włochów, sukces swój okupili niewielkimi stratami. Wśród ciężko rannych znalazł się płk. Kamieński, którego niebawem w dowództwie zastąpił płk Siodołkowicz. Było to jedno z ostatnich starć w wojnie piemoncko-austriackiej 1848 r. Legion Mickiewicza wziął również udział w walkach Toskańczyków z Austriakami w i obronie Rzymu w 1849 r.