Brytyjski sztylet bojowy komandosów F-S model 2 (British Raiders Knife), używany przez rotmistrza Janusza Zawodnego z 12 pułku ułanów podolskich z 3 DSK PSZ na Zach.
Głownia dług. 167 mm, szer. u nasady 22 mm, grub. 5 mm, prosta, obosieczna, zwężająca się ku końcowi, sztych centryczny, z obustronną ością, w przekroju roboidalną. Jelec w kształcie owalnej tarczki (50 x 16 mm), prosty. Na zewnętrznej stronie jelca napisy: na jednym ramieniu „ENGLAND”; na drugim „B2” oraz tzw. broad arrow – szeroka strzała [marka akceptująca Departamentu Wojny]. Uchwyt rękojeści mosiężny, kształtu wrzecionowatego, nacięty w drobniutką, ukośną krateczkę, tylko przy jelcu i głowicy gładki. Głowica okrągła, płaska, na szczycie na końcu trzpienia rękojeści nakręcana stalowa nakrętka.

Po klęsce Francji w 1940 r., premier Wielkiej Brytanii, Winston Churchill polecił utworzenie oddziałów dywersyjnych, znanych później pod nazwą komandosów, które miały za zadanie nękać oddziały niemieckie przygotowujące się do desantu na Anglię. Ze względu na charakter działań takich oddziałów konieczne było opracowanie odpowiedniego noża, który nadawałby się do przygotowania pożywienia ale przede wszystkim do zabijania nieprzyjaciela. Taki nóż zaprojektowali dwaj kapitanowie policji W.E. Fairbairn i W.A. Sykes, którzy do 1939 roku służyli w Szanghaju. Służąc na Dalekim Wschodzie opanowali oni wschodnie techniki walki z użyciem noża. Pierwsze egzemplarze zaprojektowanego przez nich noża zostały dostarczone oddziałom komandosów na początku 1941 roku. W czasie wojny wprowadzono kilka modyfikacji w wyglądzie noża, które uprościły jego produkcję.

Piotr Dąbrowski