Sztandar typu wielkopolskiego wręczony 18 listopada 1919 roku przez generała Józefa Dowbór Muśnickiego na placu Wolności w Poznaniu. Fundatorem sztandaru było Grono Panien Wielkopolskich. Projektantką płatu sztandaru była Dora Mukułowska. Płat sztandaru wykonany został przez Jadwigę Kwiatkowską w zakładzie „J.Eichstedta” mieszczącym się w poznańskim Bazarze. Grot sztandaru został zaprojektowany przez poznańskiego artystę rzeźbiarza Edwarda Haupta, wykonała zaś go warszawska Fabryka Wyrobów Srebrnych i Platerowanych Józefa Fregata. Pułk powstał w czasie powstania jako 2. pułk ułanów wielkopolskich w lutym 1920 roku został przemianowany na 16. pułk ułanów wielkopolskich.
Płat sztandaru wykonany z białego i karmazynowego rypsu o wymiarach 77×55 cm, pomiędzy obydwoma stronami wkładka z materiału usztywniającego. Prawa stronie płatu biała za pomocą kolorowych nici wyhaftowano wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej umieszczony na złotym tle z na brzegu którego znajduje się wieniec z kłosów, róż i liści. W górnych rogach sztandaru złote wiązanki róż i kłosów. W półokręgu ponad wizerunkiem częstochowskiej madonny napis w kolorze złotym: „Biały sztandar wzniosłe czyny” – autorką teko napisu, który z czasem stał się pułkową dewizą była Wanda Mukułowska. Poniżej wizerunku Matki boskiej napis: „2. P. 19 28/4 19. P.U.” – 2. pułk ułanów wielkopolskich; 28 kwietnia 1919 roku data powstania 1 szwadronu pułku. Z boków płat obszyty złotym galonem o szerokości 1 cm. Na lewej stronie płatu czerwony krzyż kawalerski, którego kontury obszyte są złotym sznurkiem. Na środku wyhaftowany biały orzeł ze złotą korona. Pod orłem dwie gałęzie wawrzynu splecione za pomocą wstążki. Z boków płat obszyty złotym galonem o szerokości 1 cm. Płat obszyty złotą frędzlą długości 5 cm z trzech stron. Do górnej krawędzi płatu doszyta tuleja z rypsu o długości 18 cm, która to założona jest na drzewce – pierwotnie była przybita za pomocą sześciu srebrnych gwoździ, z których zachowały się cztery. Na pozostałej długości do płata przymocowane są cztery srebrne kółka, które założone są na drzewce. W płacie widoczny jest ślad po pocisku, którym został on uszkodzony. Grot sztandaru w postaci orła o wysokości 18,5 cm i rozpiętości skrzydeł 18 cm stojącego na posrebrzanej kuli o średnicy 7,5 cm., która z kolei przymocowana jest do tulei nałożonej na drzewce.
Poniżej płata na drzewcu zamocowana jest srebrna tuleja upamiętniającą wręczenie sztandaru z okolicznościowa inskrypcja następującej treści: „Grono Wielkopolskich Panien ofiaruje niniejszy sztandar II Pułkowi Wielkopolskich Ułanów w przekonaniu, że powiedzie go ku sławie Za komitet Józefa hr. Mielżyńska Dora Mukułowska Janina Seydówna Alicja hr. Tyszkiewiczówna Janina Wicherkiewiczóna” – przy brzegu wybita próba srebra. Na drzewcu znajduje się srebrna tabliczka z napisem: „Prymas Polski 5. III. 27” – ofiarowana pułkowi przez ks. kardynała Augusta Hlonda, którego to eskortę honorową podczas wizyty w Bydgoszczy stanowił szwadron białych ułanów. Ponadto na drzewcu znajdiej się upamiętniająca nadanie pułkowi szefostwa w 1938 roku o treści: „Pułkowi nadaję nazwę 16 pułk ułanów wielkopolskich im. gen. dyw. Gustawa Orlicz Dreszera Gdynia d. 26. VII. 38 Minister Spraw Wojskowych T.Kasprzycki gen. dyw. Dz. Roz. MSWojsk. 18/37”. Z drzewca zachowała się tylko część długości 81 cm.
W kampanii 1939 roku pułk w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii walczył w borach Tucholskich, gdzie 3 września został rozbity pod Bukowcem i rozdzielony na dwie części . Sztandar znalazł się przy grupie około 30 ułanów pod dowództwem por. Zygmunta Bieganowskiego próbujących przebić się przez pierścień wojsk niemieckich. Dnia 4 września 1939 roku znaleźli się oni rejonie jeziora Pięcomórg okazało się ze wszystkich stron znajdują się oddziały niemieckie. Porucznik Bieganowski nakazał wystawienie ubezpieczenia a sam wraz ze podoficerem sztandarowym st. wach. Bolesławem Hoppe i czterema ułanami udał się do pobliskiego zagajnika. Tam wykopano dół, w którym złożono znak pułku uprzednio wkładając go skórzanego pokrowca i owijając w płaszcz por. Bieganowskiego. Żołnierze złożyli przysięgę o zachowaniu w tajemnicy miejsca ukrycia sztandaru. Następnie oddział próbował wydostać się z manii – jednakże większość żołnierzy dostała się do niewoli.
Po wojnie w 1957 roku por. Bieganowski na pogrzebie jednego ułanów spotkał st. wach. Hoppe – postanowili oni odszukać ukryty we wrześniu sztandar pułkowy. Po przez wachmistrza Stanisława Maciejewskieo i jego córkę nawiązali kontakt z redakcja Żołnierza Polski Ludowej uzyskali również pomoc ze strony wojska. W październiku 1959 roku zorganizowano pierwsze poszukiwania. Dopiero 13 listopada 1959 roku przy udziale żołnierzy wojska polskiego i kombatantów pułku po wykopaniu około 1000 dołków udało się odnaleźć sztandar. Dnia 19 listopada 1959 roku nastąpiło uroczyste przekazanie sztandaru przez kombatantów pułku i przedstawicieli prasy do zbiorów Muzeum Wojska Polskiego.

Michał Pacut