Sztandar nieprzepisowy zaprojektowany przez prof. Ferdynanda Ruszczyca, wyhaftowany w szkole im. Emmy Dmochowskiej jeszcze w czasie, gdy Wilno jeszcze nie było w polskich rękach z przeznaczeniem dla pierwszego polskiego, który wkroczy do miasta. Dywizjon pułku uczestniczył w kwietniu 1919 roku w zdobyciu miasta. Sztandar wręczono 9 września 1919 ppłk. Mariuszowi Zaruskiemi dowódcy pułku jako dar od miasta Wilna i Patriotycznego Związku Polek.
Sztandar wykonany z białego adamaszku o wymiarach 71×71 cm. Z trzech stron płat obszyty srebrną frędzlą, ponadto obszyty z czterech stron srebrnym galonem. Z prawej strony znajduje się wizerunek Matki Boskiej Ostrobramskiej, na półksiężycu wyhaftowano napis: „Pod Twoją obronę uciekamy się”, nad nim: „Obrońcom swoim”, pod nim: „Wdzięczne Wilno”. Z lewej strony znajdował się na aplikowanej adamaszkowej tarczy, w otoku liści dębowych i wawrzynowych, herb Polski i Litwy zwieńczony koroną. Poniżej korony wyhaftowano w na srebrnej szarfie daty: „2. VIII. 1914, 1809, 19. IV. 1919”, poniżej tarczy herbowej również na szarfie: „Wielka Sobota, Wilno, 1919”. Pod herbem znajdował się napis: „11-y pułk ułanów”.
We wrześniu 1939 roku pułk jako część Mazowieckiej Brygady Kawalerii walczył od granicy Prus Wschodnich aż po Zamojszczyznę. Sztandar towarzyszył żołnierzom na polach bitew. Na Zamojszczyźnie sztandar został powierzony właścicielowi majątku Ewusin na Kazimierzowi Rzewuskiemu wujowi por. Andrzeja Żylińskiego jednego z oficerów pułku. Po wojnie w 1958 roku pomimo podejmowanych przez syna depozytariusza przy współudziale MWP poszukiwań sztandaru nie udało się odnaleźć. Przypadkowo 24 maja 1960 podczas prac polowych Stanisławowi Kańczugowskiemu w Łaziskach udało się wyorać skrzynię, w której znajdował się płat; szarfa i orzeł. Znalezisko zostało przekazane 28 lipca 1960 do Muzeum Wojska Polskiego.

Michał Pacut