Sztandar ten zdobyty został w drugiej połowie sierpnia 1920 r. przez oddział por. Stefana Woyno, podczas odwrotu Grupy Mozyrskiej. Polskie natarcie odbywało się w ramach tzw. kontrofensywy znad Wieprza (Bitwa Warszawska); bolszewicka Grupa Morzyska stanowiła lewą flankę Frontu Zachodniego dowodzonego przez Michaiła Tuchaczewskiego. Jest to jedyny bolszewicki znak bojowy – trofeum z wojny 1920 roku, nie licząc bandery zdjętej z jednostki Floty Dnieprzańskiej pod Czarnobylem, jaki zachował się w polskich zbiorach ( kilkadziesiąt innych znaków, na polecenie Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego, przekazanych zostało na początku lat 50. XX wieku do ZSRR).
Płat jednostronny, mocno spłowiały, pierwotne czerwony, uszyty z tkaniny bawełnianej. W centralnej części aplikowana pięcioramienna gwiazda, z czarnym sierpem i młotem. Nad gwiazdą napis РСФСР, a pod nią nazwa jednostki 101ый СТРЕЛКОВЫЙ ПОЛК (101. Pułk Strzelców). Poniżej nazwy jednostki znajduje się propagandowe hasło „Мир хижином – войнадворцам”, które w polskim tłumaczeniu brzmi „Pokój chatom – wojna dworom”. Szerokość sztandaru 88cm, długość 123cm. Sztandar przekazany do Muzeum Wojska Polskiego w 1931 roku przez F. Lewińskiego. Zachował się także rysunek dokumentacyjny obiektu wykonany w latach 30. XX wieku, na którym widać pierwotną kolorystykę.

Michał Mackiewicz