Szpada, głownia dł. 830 mm, szer. u nasady 24 mm, grub. 7 mm, prosta, obosieczna, na wysokości zastawy z szeroką płaską ością pośrodku, przechodząca następnie w romboidalną, zwężając się ku końcowi. Sztych zaokrąglony. Na zastawie głowni, po stronie wewnętrznej, wybita owalna punca kontrolna: „MR”. Oprawa rękojeści mosiężna, zamknięta, krzyżowo-kabłąkowa typu [i]”à l’anglaise”[/i], tzn. jelec z poziomym, łukowato wygiętym obłękiem bocznym. Jelec, prosty, krzyżowy. Ramiona jelca spłaszczone w poziomie, zakończone „łezkami” skierowanymi w kierunku głowni. Od strony zewnętrznej jelca odchodzą trzy poziome, łukowato wygięte obłęki, tworzącą poziomą tarczkę, do której dolutowano mosiężną” literę „N” [Napoleon Bonaparte]. Ramię przednie jelca przechodzi w esowato powyginany kabłąk połączony z głowicą. Kabłąk w środkowej części ozdobnie nacięty w ukośne kratki. Głowica mosiężna , w kształcie antycznej wazy. Na szczycie głowicy widoczny rozklepany koniec trzpienia głowni. Głowica przechodzi w krótki owalny kapturek, ozdobiony dwiema poziomymi rytowanymi liniami. Uchwyt trzonu rękojeści rogowy, ciemno brązowy, czterogranny, nieznacznie zwęża się w kierunku kapturka głowicy. Na stronie wewnętrznej i zewnętrznej okładzin rękojeści, pośrodku wysokości, ozdobione mosiężne romby. Okładziny trzonu rękojeści u dołu, nad jelcem, osłonięte mosiężnymi pierścieniami wys. 12 mm.
Angielska szpada piechoty wzoru 1786 była inspiracją dla oprawy tego wzoru szpady, stąd jej nazwa [i]”monture à l’anglaise”[/i]. Broń z tego typu oprawą była bardzo popularna w latach 1802-1810 wśród oficerów dragonów, strzelców konnych, nierzadko widywano ją także wśród oficerów Marynarki.
Piotr Dąbrowski