Karol Stanisław Radziwiłł był synem Michała Kazimierza, hetmana polnego litewskiego, żył w latach 1669 – 1719. Przełom XVII i XVIII wieku to okres dominacji rodziny Sapiehów w Wielkim Księstwie Litewskim. W związku z tym Radziwiłł należał do opozycji, jako właściciel olbrzymiego majątku był w stanie wystawić wojska prywatne. W czasie wojny północnej (1700 – 1721) zapewne jednostki których był właścicielem brały udział w działaniach militarnych. W pierwszej fazie działań stał wiernie przy królu Auguście II Wettynie, dowodził pułkiem jazdy w skład którego wchodziło 3 chorągwie husarskie i 6 pancernych liczących razem ponad 500 koni. Chorągiew husarska której był nominalnym dowódcą na przełomie 1701/2 roku wchodziła w skład sił dowodzonych przez cześnika trembowolskiego i regimentarza Stanisława Poniatowskiego. W 1705 roku został odznaczony Orderem Orła Białego. Koligacje z rodzinami magnackimi z korony oraz litewskimi zapewniły nietykalność jego dóbr, co zostało ujęte w glejtach wydanych przez Sieniawskiego. W skutek sukcesów szwedzkich i osadzenia na tronie polskim Stanisława Leszczyńskiego w 1706 roku przeszedł na jego stronę. Po klęsce Szwedów pod Połtawą w 1709 roku ponownie przechodzi na stronę Augusta II. W 1710 roku, zgodnie z postanowieniem Walnej Rady Warszawskiej widzimy go jako szefa regimentu pieszego liczącego 516 ludzi, zredukowanego do 480 ludzi w 1711 roku. W 1715 zostaje gorącym zwolennikiem konfederacji tarnogrockiej, która domaga się wycofania Sasów lecz ostatecznie godzi się na ograniczenie liczebność armii saskiej w Rzeczypospolitej.

Szabla należąca do oddziałów prywatnych Karola Radziwiłła charakteryzuje szeroką głownią osiągającą przy trzonie 5,7 cm. Najprawdopodobniej pochodzi z XVIII wieku, po 1705 roku co sugeruje wygrawerowany Order Orła Białego umieszczony pod herbem Radziwiłłów. Długość głowni osiąga 94,5 cm z wygięciem na 8 cm. Wykonana na wzór orientalny dodatkowo z napisem stylizowanym na arabskie litery. Posiada szlif wklęsły oraz młotek i pióro na długości 1/3 głowni, które na sztychu jest mocno ścięte. Po jednej stronie głowni, na zastawie rytowana tkanina ułożona w kształt paludamentu, pod którym umieszczona korona zamknięta, a pod nią herb Radziwiłłów w postaci orła książąt Rzeszy z herbem trzy trąby na piersi. W klejnocie umieszczony półorzeł. W roli trzymaczy, po obu stronach orła umieszczono gryfy zwrócone w stronę herbu radziwiłłowskiego. Pod herbem wygrawerowany Order Orła Białego wiszący na szarfie, która obejmuje dolną część herbu radziwiłłowskiego. Po drugiej skronie, na zastawie, pod koroną książęcą umieszczony monogram K[arol] X[iąże] R[adziwiłł]. Rękojeść zamknięta, nie przytwierdzona do głowicy, z jelcem w formie krzyżowym posiadającym ażurową tarczkę osadzoną pionowo przypominającą wiązkę promieni. Od strony palucha jeden rozbudowany kabłąk, esowaty biegnący pionowo, natomiast z drugiej dwa kabłąki esowate biegnące poziomo. Głowica w kształcie migdała z długim kapturkiem sięgającym niemal jelca. Okładziny wykonane z karbowanego drewna przymocowane do trzpienia nitem utrzymującym również jelec. Dodatkowo rękojeść obciągnięta czarną skórą.
Pochwa wykonana z drewna, obciągnięta czarną skórą. Górne okucie zdobione, do niego przymocowana ryfka. Drugie okucie umieszczone mniej więcej w połowie pochwy, zdobione jak pierwsze z przymocowaną ryfką. Okucie dolne tępo zakończone zdobione na wzór okuć do ryfek.
Szabla pochodzi ze zbrojowni Radziwiłłów z Nieświeża, zrabowana przez wojska rosyjskie i przekazana do Ermitażu w Petersburgu. W 1928 roku zgodnie z postanowieniami pokoju ryskiego z 1921 roku rewindykowana.
Jarosław Godlewski