Głownia dł. 891 mm, szer. u nasady 35 mm, jednosieczna, z obustronnym, szerokim zbroczem. Grzbiet płaski, sztych decentryczny, przygrzbietowy. Rękojeść stalowa, zamknięta, 3-kabłąkowa. Jelec prosty, po stronie przedniej załamany pod kątem prostym, przechodzi kabłąk połączony z głowicą. Na górnym łuku kabłąka podłużny otwór na temblak. Po stronie wewnętrznej rękojeści od jelca odchodzi trójkątna tarczka, lekko wygięta ku głowicy, osłaniająca kciuk. Po stronie zewnętrznej rękojeści od jelca odchodzą dwa obłęki połączone w górnej części z kabłąkiem głównym. Grzbietowe ramię jelca zagięte ku dołowi, zakończone spłaszczoną łezką. Głowica owalna z kapturkiem przechodzącym w długi warkocz dochodzący do poziomo karbowanego pierścienia, obejmującego od spodu uchwyt rękojeści. Okładziny trzonu rękojeści drewniane, poziomo karbowane. Pochwa dł. 900 mm, z blachy stalowej. Ujście pochwy z małym kołnierzem przylutowanym na mosiądz. Przy pochwie dwie ryfki, w kształcie wąskich pierścieni z okrągłymi, nieruchomymi ogniwkami, w których ruchome kółka nośne Pochwa zakończona ostrogą.
Szabla tego wzoru w latach 1809-1812 zastąpiła w armii rosyjskiej szable wz.1798 w pułkach huzarskich, ułańskich i lejb-kozaków. W latach późniejszych broń ta była użytkowana przez artylerię konną i kozaków czarnomorskich. Od roku 1815 do 1829 szable rosyjskie znalazły się na wyposażeniu pułków ułańskich i strzelców konnych armii Królestwa Polskiego, dopóki nie wprowadzono nowego wzoru szabli 1826.

Piotr Dąbrowski